Last, but not least.

Het ‘Sawubona, unjani?’ begin ik langzamerhand weer in te ruilen voor ‘Hi, how are you?’ of op z’n Afrikaans ‘Hallo, hoe gaan het?’. Het is namelijk precies een week geleden dat ik afscheid heb genomen van Amangwe Village en op het moment van schrijven bevind ik me vlakbij het adembenemende Tsitsikamma gebied, 1245 km van het inmiddels vertrouwd geraakte KwaMbonambi…. Mijn MSc stage is gewoon alweer voorbij. Niet te filmen hoe snel de tijd is gegaan. Vorige week maandag, 1 december, kwam CJ aan op Durban Airport. Tot en met 23 december reizen we samen van KwaMbonambi de prachtige kust af naar Kaapstad. En nu zijn we alweer halverwege onze reis! Om het bloggen wat minder abrupt af te sluiten, is dit mijn laatste blogje.

De laatste weken van november heb ik hard aan mijn rapport gewerkt en het zo goed als af gekregen, wat super fijn is! Verder heb ik ook een eindpresentatie gegeven voor een deel van het team van Amangwe Village, om zo mijn resultaten en aanbevelingen met hen te delen. Ze waren enorm enthousiast over wat het onderzoek aan het licht heeft gebracht en ik geloof echt dat ze veel zaken zullen en kkunnen implementeren in hun verschillende projecten. Bewustwording aangaande gezonde voeding en gezond eetgedrag moet iets natuurlijks worden; en er zal duidelijk soms een enorme ‘mind switch’ gemaakt moeten worden. Zuid-Afrika verkeert echt in een ‘nutrition transition’, wat inhoudt dat aan de ene kant ondervoeding nog steeds zijn tol eist, maar aan de andere kant overvoeding met overgewicht en obesitas een steeds groter risico vormt voor 'non communicable diseases'. (Het is echt ongelofelijk om soms te zien hoeveel snoep, zoetigheden en chips kinderen hier naar binnen werken en hoe dit (ongemerkt) gestimuleerd wordt door de media, crèche teachers, ouders en familie). Ik heb in ieder geval specifieke aanbevelingen mogen doen voor onderwerpen m.b.t. educatie, trainingen en workshops voor de ‘rural crèche teachers’, maar er zijn ook veel praktische zaken aan het licht gekomen met betrekking tot gezonde voeding op de crèche van Amangwe Village die verbeterd dienen te worden.

Naast het feit dat ik druk was met het schrijven van het eindrapport, had ik nog wat andere zaken aan m’n hoofdje: in het weekend voordat CJ kwam had ik het voorrecht om een traditionele Zulu bruiloft mee te maken, en de volgende dag zou CJ dus arriveren. Maar die bruiloft, man man, dat was heel bijzonder :D. Ik mocht met Amose mee naar de bruiloft van een vriend van hem. Een deel van de bruiloft was een ‘white wedding’, soortgelijk als bij ons, en een deel was de ‘traditional Zulu wedding’ met allerlei ceremonies tussen beide families en de fantastische Zulu-dansen boven op de bergen bij Hluhluwe. Na drie maanden tussen de Zulus te hebben gewoond, dacht ik onderhand wel te weten hoe blanken en donkere mensen zich tot elkaar verhouden (en wat nooit heel bijzonder was en me altijd prima was vergaan), maar op deze bruiloft maakte ik nog eens wat mee: volgens Amose was het echt een eer dat ik, als ‘witte’, naar hun bruiloft kwam. En dat heb ik geweten. Omdat ik naast Amose verder niemand kende, introduceerde hij me aan het zusje van de bruidegom die ook 23 is, maar me vanaf dat moment ‘her best friend’ noemde en me op sleeptouw nam. Ik werd tussen de andere bruiloftsgasten geplaatst en ik genoot van alle rituelen en dansen die al tijdens de ‘white wedding’ werden gehouden. Lekker een beetje rondkijken en alles in me opnemen, op kindjes passen van geen-idee-hoe-ze-allemaal-heten, speeches aanhoren en bruiloftstaart eten. Maar, zoals ik al zei, het was een eer dat ik er was, blijkbaar, en ik werd dan ook halverwege naar voren gevraagd om ook even een speech te houden. Blijft spannend. Zaal zat goed vol met ongeveer 250 mensen, schat ik, en ik kende het bruidspaar ook niet echt;). Maar ze vonden het allemaal geweldig, dus yolo. Verder had ik de rest van de dag een beetje een filmstergevoel; om de haverklap werd ik gevraagd om met iemand op de foto te gaan. Maar de bruiloft was echt prachtig; wat een ceremonies, wat een gedans, en vooral wat een gastvrijheid! Mooie mensen.

De volgende dag, maandag 1 december, was het moment daar: CJ zou op Durban Airport landen. We hadden een auto (Chevrolet Sonic) gehuurd voor 3 weken, die ik op zou halen in Richards Bay en daarmee zou ik naar Durban rijden om CJ op te pikken. Zo fijn om weer eigen transport te hebben en niet meer afhankelijk te zijn van anderen. En het links rijden gaat ook top :). Met piepende banden naar Durban dus. Echt genieten, het moment dat ik CJ weer zag... Ik denk dat het een mooi shot zou zijn geweest voor ‘Hello Goodbye’. Ik was zo blij! Lekker elkaar weer in de armen sluiten.
Van maandag tot en met vrijdag zijn CJ en ik op Amangwe Village gebleven. Ik heb nog het een en ander afgerond op kantoor, we hebben nog geholpen met een ‘closing function’ voor de Home Based Care givers en een schoenendoos-project dat op de crèche werd gehouden. Fantastisch versierde en rijk gevulde schoenendozen werden uitgedeeld aan de kinderen wat werkelijk hartverwarmende reacties van de kinderen opleverde. Zo tof!
Daarna was echter het moment van afscheid nemen aangebroken… Wat heb ik daar een hekel aan. Het was zo’n fantastische tijd en ervaring met deze mensen! En ondanks dat ik weet dat er soms nogal wat spanningen binnen het team van Amangwe Village heersen (en wat ik soms van alle ‘partijen’ kreeg te horen), is en blijft het toch een pracht team dat echt bijzondere dingen voor elkaar bokst in de communities van KwaZulu-Natal.
Ik blijf het bijzonder vinden hoe je je als mens aan andere mensen kan hechten. Vaak kan ik alles wel relativeren in relaties en zeker in deze situatie wilde ik er vooral nuchter onder blijven en me niet teveel hechten, omdat ik ze misschien wel nooit meer zie... Maar hoe verschillend we ook zijn, alle mensen die ik heb mogen ontmoeten zijn me op een of andere manier zo dierbaar geworden. En als een collega tijdens het afscheid ook nog eens haar diepwarme Zulu-stem opzet en een lied voor me zingt, kun je me opvegen. Ik hou niet van afscheid nemen. Wat een zegen om dit alles mee te mogen maken, wat een tijd.

En nu dus samen reizen langs de kust, méér van Zuid-Afrika zien. We genieten volop en hebben nu al ontzettend veel gezien en meegemaakt. Maar al deze verhalen houden we lekker voor bij de borrel, of onder het genot van een kop koffie, of op een van de winterse fietstochten door Amsterdam die ons te wachten staan als we terug komen. 24 december hopen we vanuit Kaapstad terug te vliegen naar het Amsterdamse. Aan de ene kant zoveel zin om familie en vrienden weer te knuffelen, maar tot die tijd proberen we hier alle zonnestralen in het grootse Zuid-Afrika mee te pakken en met volle teugen te genieten van alles en iedereen: ‘We meet people for a reason, either it is a lesson or a blessing’.

Dank jullie wel voor al jullie berichtjes op allerlei manieren, dat heeft me echt goed gedaan :).

Liefs en hopelijk tot snel!


x