Glooiende heuvels en kraanwater
Door: Simone
Blijf op de hoogte en volg Simone
03 November 2014 | Zuid-Afrika, KwaMbonambi
Ha,
Gaat u er maar voor zitten, want een blog over een tijdsbestek van langer dan een maand móet wel lang gaan worden…
Het blijft ongelofelijk hoeveel indrukken je te verwerken kan krijgen. In mijn eerste blog schreef ik al over het grote contrast tussen rijk en arm. Hier kan ik maar niet aan wennen, wat misschien ook maar goed is. Het is moeilijk te omschrijven, maar kortweg liggen enorme Shopping Malls, waar je werkelijk ALLES kan krijgen wat je hartje begeert, op een steenworp afstand van met koeienpoep en klei gemaakte huisjes waar nog gekookt wordt op vuur, geen stromend water is en kinderen op blote voeten achter elkaar aanrennen. Naast deze heftige verschillen speelt hiernaast natuurlijk ook het contrast tussen het dagelijkse leven op Amangwe Village en mijn leventje in Nederland ook nog een rol. Enfin, ik heb de afgelopen maand veel meegemaakt!
Amose is, naast een gepassioneerde home based care coördinator, ook een handige gids. Hij leidt en rijdt mij vaak overal naar toe waar ik heen moet en vertelt veel over Zuid-Afrika, de politiek, de economische toestand in het land, maar ook over zijn dagelijkse bezigheden en de miserabele toestanden die hij vaak aantreft. Zo ligt vlakbij Amangwe een soort township met ‘government houses’ waar mensen neergestreken zijn toen ze op zoek gingen naar werk. Vaak vonden ze dat niet, of was dat maar van korte duur en uiteindelijk zijn ze hier blijven plakken. Het krijgen van kinderen lijkt het enige te zijn wat makkelijk gaat (en aantrekkelijk is doordat je dan een subsidie voor je kind krijgt), maar kinderen en werkloosheid brengen problemen met zich mee. De overheid reageert vaak maar half op de problematiek. Vaak zijn er wel beginselen van nieuwe scholen of crèches zichtbaar, maar is dit half nog niet af of het geld blijkt opeens weer op te zijn. ‘They’re eating the money’, zegt Amose dan. Dat Amose zo gepassioneerd is voor zijn werk in strijd tegen HIV/AIDS en het daarbij horende taboe uitte hij mooi, vond ik: ‘People were running away from people with HIV and AIDS, but what will they do when they get once positive their selves?! You cannot run away from yourself… You need to, you have to learn how to support others ánd yourself in context of HIV and AIDS.’
Eerlijk gezegd blijft het voor mij nog steeds niet goed voor te stellen dat echt 1 op de 3 mensen hier besmet is met HIV... Er wordt met mij niet veel over gesproken in de zin van: naast één vrouw, heeft niemand ooit zomaar uit zichzelf verteld dat ze besmet waren bijvoorbeeld. Armoede, gebrek aan kennis, ongezonde gewoontes, koppigheid, werkloosheid, stigma, taboes en tradities zijn factoren die allemaal tegelijkertijd een negatieve invloed blijven uitwerken op deze chronische ziekte en de levens van deze mensen.
Voor mijn onderzoek is de focus op HIV en AIDS niet overdreven zichtbaar, wat voor mijn gevoel ook ergens verstandig was, omdat ik het allemaal zo moeilijk voor kan stellen. Echter, ik geloof wel dat ik een belangrijke bijdrage kan leveren met mijn onderzoek in de context waarin mensen geïnfecteerd, maar ook geaffecteerd zijn met HIV en AIDS en andere ziekten. Voedsel is zó ontzettend belangrijk in zowel preventie, genezing en mitigatie van ziektes. Op het moment van schrijven heb ik een brainstorm sessie gehad met 20 crèche teachers uit de rural areas en heb ik al mijn 18 interviews gehouden en uitgewerkt. Met deze data hoop ik dus mijn onderzoeksvraag te beantwoorden: Hoe verschillen de perspectieven op gezonde voeding voor jonge ‘preschool’ kinderen tussen de verschillende stakeholders die in relatie staan met Amangwe Village en wat zijn mogelijkheden voor Amangwe Village om bewustwording over de essentie van gezonde voeding te creëren in hun projecten in KwaZulu-Natal?
Ik heb de drie crèche juffen van de Amangwe Village geïnterviewd, twee ouders van kinderen, de kok van de crèche, de social worker die over de crèche gaat, drie juffen van een andere preprimary school hier in KwaMbonambi, 8 crèche juffen van 8 verschillende crèches in rural areas en een mevrouw van het Department of Social Development. Het leverde allemaal heel interessante, gevarieerde en soms best heftige gesprekken op. Komende weken moet ik hard aan de bak om alles te analyseren, te interpreteren en te verwerken in een eindrapport. Ik geloof wel dat ik echt iets nuttigs kan bijdragen; er val zoveel te zeggen over eetgewoontes en kennis over gezonde voeding, dus het gaat helemaal goed komen. Hopen dat het me lukt om alles af te krijgen, naar wens, voor CJ er is. Prima motivatie.
Verder, het kraanwater is terug! In ieder geval, op dit moment werkt alleen het koude kraanwater, maar ik hoef in ieder geval geen water meer te halen uit de JoJo-tanks of bij random mensen te douchen! Van 18 september tot 11 oktober heb ik dus geen stromend water gehad, haha, bijna een maand... Ik moet er nog steeds om lachen. Toch hoop ik dat het niet nog een keer gebeurt, maar je weet het hier nooit.
Sthobile is een topcollega van me. Ze neemt me overal mee naar toe, waardoor ik niet zo gebonden ben aan de compound. Shoppen in Richards Bay, bioscoopje pakken en zo ben ik in het weekend van 11 oktober met haar mee geweest naar Pietermaritzburg, ongeveer 3,5 uur rijden van KwaMbonambi. Daar wonen haar ouders, zusje, broertje en Sthobiles dochtertje. Ik ben dankbaar dat ik Zuid-Afrika op deze manier ook echt wat meer ‘van binnenuit’ mee mag maken. Superbijzonder, lekker aanschuiven bij een Zoeloe-familie: ze zijn enorm gastvrij, zorgzaam en gezellig. Pam, het dochtertje van Sthobile is een bijdehand meisje van 4, die op haar manier Engels met me probeert te spreken en anders gewoon lekker in het isiZulu tegen me aanpraat. Super schattig. Ze heeft tien keer m’n haar ingevlochten, dubbel gelegen om Despicable Me 2 en ik heb haar denk ik 10 slaapverhaaltjes voorgelezen dat weekend. Pietermaritzburg is een mooie stad, voor zover ik de binnenstad gezien heb, maar de buitenwijken liggen vol met plastic. Plastic, plastic, plastic. Zo lelijk en zonde. Toen ik vroeg of ze het afval niet ophaalden, zeiden ze dat dat wel gebeurde, maar dat mensen te lui zijn om hun vuil aan de weg te zetten. En ‘s nachts blijven er maar mensen afval dumpen rondom de rivier… Al dat plastic overal, daar raak ik ook niet aan gewend.
Iets anders dat ook typisch Zuid-Afrikaans voor mijn gevoel is, zijn de complexe relaties die iedereen met iedereen heeft. De gezinssamenstelling is niet logischerwijs vader+moeder+kinderen, klaar. Maar bijvoorbeeld oma+kleinkinderen die weer bestaan uit neefjes en nichtjes van verschillende ouders. Of twee zussen, waarvan één zus al getrouwd is en haar man er dus ook woont en die weer samen twee kindjes hebben, maar daar past het zusje van 12 eigenlijk altijd op... Of vader woont ergens anders door zijn werk. Of er zijn helemaal geen ouders meer: een zogenaamde ‘child headed family’. Soms is het moeilijk te volgen hoe het precies in elkaar zit, en uit de gesprekken die ik soms heb, merk ik wel dat dit alles niet in de koude kleren gaat zitten. Schrijnend :(.
Mijn zussen en ouders hebben me voor mijn vertrek 16 roze enveloppen meegegeven: elke week mag ik er eentje openmaken, elke week wordt ik verrast met een foto van iemand of een mooie tekst. Genieten! Maar zo mocht ik in de week van 23 oktober er ook één openmaken: een foto van José en m’n ma kwam te voorschijn. Niet voor niets, want 23 oktober landde José en m’n ma op Johannesburg. Ze zijn hier 8 dagen geweest, maar ik denk dat ze in die 8 dagen meer van Zuid-Afrika hebben gezien dan ik in die tijd daarvoor haha. Zo zijn we onder topbegeleiding van Amose naar Hluwhluwe Game Reserve geweest en hebben we de meest prachtige en grootse dieren gespot en van fantastisch weelderige uitzichten genoten. Zondags zijn we naar een Afrikaner Neder-Duitse Gereformeerde kerk geweest in Richards Bay, wat eerlijk gezegd niet veel inhoud had en na drie kwartier al was afgelopen. Maar, het was mooi om mee te maken. Daarna lekker uitgewaaid bij de oceaan. ’s Maandags zijn we naar King Shakaland geweest, waar een traditionele Zulu homestead te bezichtigen is en allerlei traditionele Zulu-dansen gehouden worden. Super toeristisch, maar je krijgt wel echt een goed idee over het traditionele leven van de Zulu’s en hun befaamde koning Shaka die in 1879 de Britten in een oorlog versloeg. En al dat dansen, heerlijk. Dinsdag 28 oktober was ik jarig (super leuk om een keer mijn verjaardag in 29 graden te vieren i.p.v. tussen de herfstblaadjes en regen) en het was dan ook een topdag. De avond ervoor hadden Joos, mn ma en ik als een malle allerlei taarten en lekkers gebakken en gekookt. ’s Middags had ik al m’n collega’s van kantoor uitgenodigd en ze kwamen opdraven met een enorme, enorme taart en een super mooie bos bloemen. Heel tof om mijn verjaardag met hen te vieren! Ik heb ze ook het geven van drie zoenen op de wang maar aangeleerd en daar moesten ze allemaal heel hard om lachen. Ze genoten van alle hapjes en mijn moeder keek haar ogen uit hoe iedereen hun bordje vollaadde en later nog een keer kwam halen. Haha, maar goed, als je iets neerzet wordt gewoon gedacht dat het op moet. Logisch ook;). Echter, nadat mijn collega’s weer waren vertrokken hadden we nog zat over. Vervolgens kwamen er denk ik ongeveer 20 kinderen over de vloer, nom nom birthday cake eten. Daarna nog gevoetbald met ze: ik heb nog steeds spierpijn, man man. Woensdags zijn we uit eten geweest in Meer-en-See en hebben we lekker op z’n Hollands op het strand liggen bakken, alleen dit keer aan de Indische oceaan, met haaien en dolfijnen:). We waren de enigen die zo lagen te zonnen, maar ja, alles om José en mams met een beetje kleur naar huis te sturen hè. Het was super bijzonder om José en m’n moeder gewoon Amangwe Village, m’n huisje en de mensen hier te laten zien. Alle herinneringen die we met z’n drieën hebben gemaakt, nemen we de rest van ons leven mee :).
De volgende keer zal ik wat eerder een blog proberen te schrijven, zodat ie misschien wat minder lang is. Maar nu is iedereen globaal weer een beetje bij denk ik zo. De tijd vliegt, vliegt, vliegt…
Tot snel! Ik denk aan jullie.
Lfs.
Gaat u er maar voor zitten, want een blog over een tijdsbestek van langer dan een maand móet wel lang gaan worden…
Het blijft ongelofelijk hoeveel indrukken je te verwerken kan krijgen. In mijn eerste blog schreef ik al over het grote contrast tussen rijk en arm. Hier kan ik maar niet aan wennen, wat misschien ook maar goed is. Het is moeilijk te omschrijven, maar kortweg liggen enorme Shopping Malls, waar je werkelijk ALLES kan krijgen wat je hartje begeert, op een steenworp afstand van met koeienpoep en klei gemaakte huisjes waar nog gekookt wordt op vuur, geen stromend water is en kinderen op blote voeten achter elkaar aanrennen. Naast deze heftige verschillen speelt hiernaast natuurlijk ook het contrast tussen het dagelijkse leven op Amangwe Village en mijn leventje in Nederland ook nog een rol. Enfin, ik heb de afgelopen maand veel meegemaakt!
Amose is, naast een gepassioneerde home based care coördinator, ook een handige gids. Hij leidt en rijdt mij vaak overal naar toe waar ik heen moet en vertelt veel over Zuid-Afrika, de politiek, de economische toestand in het land, maar ook over zijn dagelijkse bezigheden en de miserabele toestanden die hij vaak aantreft. Zo ligt vlakbij Amangwe een soort township met ‘government houses’ waar mensen neergestreken zijn toen ze op zoek gingen naar werk. Vaak vonden ze dat niet, of was dat maar van korte duur en uiteindelijk zijn ze hier blijven plakken. Het krijgen van kinderen lijkt het enige te zijn wat makkelijk gaat (en aantrekkelijk is doordat je dan een subsidie voor je kind krijgt), maar kinderen en werkloosheid brengen problemen met zich mee. De overheid reageert vaak maar half op de problematiek. Vaak zijn er wel beginselen van nieuwe scholen of crèches zichtbaar, maar is dit half nog niet af of het geld blijkt opeens weer op te zijn. ‘They’re eating the money’, zegt Amose dan. Dat Amose zo gepassioneerd is voor zijn werk in strijd tegen HIV/AIDS en het daarbij horende taboe uitte hij mooi, vond ik: ‘People were running away from people with HIV and AIDS, but what will they do when they get once positive their selves?! You cannot run away from yourself… You need to, you have to learn how to support others ánd yourself in context of HIV and AIDS.’
Eerlijk gezegd blijft het voor mij nog steeds niet goed voor te stellen dat echt 1 op de 3 mensen hier besmet is met HIV... Er wordt met mij niet veel over gesproken in de zin van: naast één vrouw, heeft niemand ooit zomaar uit zichzelf verteld dat ze besmet waren bijvoorbeeld. Armoede, gebrek aan kennis, ongezonde gewoontes, koppigheid, werkloosheid, stigma, taboes en tradities zijn factoren die allemaal tegelijkertijd een negatieve invloed blijven uitwerken op deze chronische ziekte en de levens van deze mensen.
Voor mijn onderzoek is de focus op HIV en AIDS niet overdreven zichtbaar, wat voor mijn gevoel ook ergens verstandig was, omdat ik het allemaal zo moeilijk voor kan stellen. Echter, ik geloof wel dat ik een belangrijke bijdrage kan leveren met mijn onderzoek in de context waarin mensen geïnfecteerd, maar ook geaffecteerd zijn met HIV en AIDS en andere ziekten. Voedsel is zó ontzettend belangrijk in zowel preventie, genezing en mitigatie van ziektes. Op het moment van schrijven heb ik een brainstorm sessie gehad met 20 crèche teachers uit de rural areas en heb ik al mijn 18 interviews gehouden en uitgewerkt. Met deze data hoop ik dus mijn onderzoeksvraag te beantwoorden: Hoe verschillen de perspectieven op gezonde voeding voor jonge ‘preschool’ kinderen tussen de verschillende stakeholders die in relatie staan met Amangwe Village en wat zijn mogelijkheden voor Amangwe Village om bewustwording over de essentie van gezonde voeding te creëren in hun projecten in KwaZulu-Natal?
Ik heb de drie crèche juffen van de Amangwe Village geïnterviewd, twee ouders van kinderen, de kok van de crèche, de social worker die over de crèche gaat, drie juffen van een andere preprimary school hier in KwaMbonambi, 8 crèche juffen van 8 verschillende crèches in rural areas en een mevrouw van het Department of Social Development. Het leverde allemaal heel interessante, gevarieerde en soms best heftige gesprekken op. Komende weken moet ik hard aan de bak om alles te analyseren, te interpreteren en te verwerken in een eindrapport. Ik geloof wel dat ik echt iets nuttigs kan bijdragen; er val zoveel te zeggen over eetgewoontes en kennis over gezonde voeding, dus het gaat helemaal goed komen. Hopen dat het me lukt om alles af te krijgen, naar wens, voor CJ er is. Prima motivatie.
Verder, het kraanwater is terug! In ieder geval, op dit moment werkt alleen het koude kraanwater, maar ik hoef in ieder geval geen water meer te halen uit de JoJo-tanks of bij random mensen te douchen! Van 18 september tot 11 oktober heb ik dus geen stromend water gehad, haha, bijna een maand... Ik moet er nog steeds om lachen. Toch hoop ik dat het niet nog een keer gebeurt, maar je weet het hier nooit.
Sthobile is een topcollega van me. Ze neemt me overal mee naar toe, waardoor ik niet zo gebonden ben aan de compound. Shoppen in Richards Bay, bioscoopje pakken en zo ben ik in het weekend van 11 oktober met haar mee geweest naar Pietermaritzburg, ongeveer 3,5 uur rijden van KwaMbonambi. Daar wonen haar ouders, zusje, broertje en Sthobiles dochtertje. Ik ben dankbaar dat ik Zuid-Afrika op deze manier ook echt wat meer ‘van binnenuit’ mee mag maken. Superbijzonder, lekker aanschuiven bij een Zoeloe-familie: ze zijn enorm gastvrij, zorgzaam en gezellig. Pam, het dochtertje van Sthobile is een bijdehand meisje van 4, die op haar manier Engels met me probeert te spreken en anders gewoon lekker in het isiZulu tegen me aanpraat. Super schattig. Ze heeft tien keer m’n haar ingevlochten, dubbel gelegen om Despicable Me 2 en ik heb haar denk ik 10 slaapverhaaltjes voorgelezen dat weekend. Pietermaritzburg is een mooie stad, voor zover ik de binnenstad gezien heb, maar de buitenwijken liggen vol met plastic. Plastic, plastic, plastic. Zo lelijk en zonde. Toen ik vroeg of ze het afval niet ophaalden, zeiden ze dat dat wel gebeurde, maar dat mensen te lui zijn om hun vuil aan de weg te zetten. En ‘s nachts blijven er maar mensen afval dumpen rondom de rivier… Al dat plastic overal, daar raak ik ook niet aan gewend.
Iets anders dat ook typisch Zuid-Afrikaans voor mijn gevoel is, zijn de complexe relaties die iedereen met iedereen heeft. De gezinssamenstelling is niet logischerwijs vader+moeder+kinderen, klaar. Maar bijvoorbeeld oma+kleinkinderen die weer bestaan uit neefjes en nichtjes van verschillende ouders. Of twee zussen, waarvan één zus al getrouwd is en haar man er dus ook woont en die weer samen twee kindjes hebben, maar daar past het zusje van 12 eigenlijk altijd op... Of vader woont ergens anders door zijn werk. Of er zijn helemaal geen ouders meer: een zogenaamde ‘child headed family’. Soms is het moeilijk te volgen hoe het precies in elkaar zit, en uit de gesprekken die ik soms heb, merk ik wel dat dit alles niet in de koude kleren gaat zitten. Schrijnend :(.
Mijn zussen en ouders hebben me voor mijn vertrek 16 roze enveloppen meegegeven: elke week mag ik er eentje openmaken, elke week wordt ik verrast met een foto van iemand of een mooie tekst. Genieten! Maar zo mocht ik in de week van 23 oktober er ook één openmaken: een foto van José en m’n ma kwam te voorschijn. Niet voor niets, want 23 oktober landde José en m’n ma op Johannesburg. Ze zijn hier 8 dagen geweest, maar ik denk dat ze in die 8 dagen meer van Zuid-Afrika hebben gezien dan ik in die tijd daarvoor haha. Zo zijn we onder topbegeleiding van Amose naar Hluwhluwe Game Reserve geweest en hebben we de meest prachtige en grootse dieren gespot en van fantastisch weelderige uitzichten genoten. Zondags zijn we naar een Afrikaner Neder-Duitse Gereformeerde kerk geweest in Richards Bay, wat eerlijk gezegd niet veel inhoud had en na drie kwartier al was afgelopen. Maar, het was mooi om mee te maken. Daarna lekker uitgewaaid bij de oceaan. ’s Maandags zijn we naar King Shakaland geweest, waar een traditionele Zulu homestead te bezichtigen is en allerlei traditionele Zulu-dansen gehouden worden. Super toeristisch, maar je krijgt wel echt een goed idee over het traditionele leven van de Zulu’s en hun befaamde koning Shaka die in 1879 de Britten in een oorlog versloeg. En al dat dansen, heerlijk. Dinsdag 28 oktober was ik jarig (super leuk om een keer mijn verjaardag in 29 graden te vieren i.p.v. tussen de herfstblaadjes en regen) en het was dan ook een topdag. De avond ervoor hadden Joos, mn ma en ik als een malle allerlei taarten en lekkers gebakken en gekookt. ’s Middags had ik al m’n collega’s van kantoor uitgenodigd en ze kwamen opdraven met een enorme, enorme taart en een super mooie bos bloemen. Heel tof om mijn verjaardag met hen te vieren! Ik heb ze ook het geven van drie zoenen op de wang maar aangeleerd en daar moesten ze allemaal heel hard om lachen. Ze genoten van alle hapjes en mijn moeder keek haar ogen uit hoe iedereen hun bordje vollaadde en later nog een keer kwam halen. Haha, maar goed, als je iets neerzet wordt gewoon gedacht dat het op moet. Logisch ook;). Echter, nadat mijn collega’s weer waren vertrokken hadden we nog zat over. Vervolgens kwamen er denk ik ongeveer 20 kinderen over de vloer, nom nom birthday cake eten. Daarna nog gevoetbald met ze: ik heb nog steeds spierpijn, man man. Woensdags zijn we uit eten geweest in Meer-en-See en hebben we lekker op z’n Hollands op het strand liggen bakken, alleen dit keer aan de Indische oceaan, met haaien en dolfijnen:). We waren de enigen die zo lagen te zonnen, maar ja, alles om José en mams met een beetje kleur naar huis te sturen hè. Het was super bijzonder om José en m’n moeder gewoon Amangwe Village, m’n huisje en de mensen hier te laten zien. Alle herinneringen die we met z’n drieën hebben gemaakt, nemen we de rest van ons leven mee :).
De volgende keer zal ik wat eerder een blog proberen te schrijven, zodat ie misschien wat minder lang is. Maar nu is iedereen globaal weer een beetje bij denk ik zo. De tijd vliegt, vliegt, vliegt…
Tot snel! Ik denk aan jullie.
Lfs.
-
03 November 2014 - 09:46
Anny:
Hoi Simone,
Super om alles te lezen wat je hebt meegemaakt en fijn dat je ma en José bij je geweest zijn. Dat maakte je verjaardag echt bijzonder. Succes met je eindrapport!
Liefs, Anny, xxx -
03 November 2014 - 11:09
Aafke:
goede morgen Simone.
We lezen dat het goed gaat en je aardig druk bent, maar ook veel heb beleefd.
Mooi.........Veel succes met verwerken van al je gegevens.Deze maand moet het af........
In warmbad[sa] was het gisteren 40 gr. en erg droog.[volgens familie]Hart.gr. van o.Jan en t.Aafke. -
03 November 2014 - 11:36
Gerda En Hans:
Hoi Simone
Hebben met heel veel belangstelling je laatst geschreven blog gelezen
Je verblijf in KwaMbonambi moet een geweldige ervaring voor je zijn
Kunnen ons heel goed voorstellen dat de grote verschillen tussen arm en rijk erg veel indruk
op je maken
Alleen al het voorhanden zijn van kraanwater is al iets wat niet vanzelfsprekend schijnt te zijn
Hopen dat met jouw onderzoek en het resultaat hier van iets gedaan kan worden om hun leef-
situatie wat te verbeteren in velerlei opzichten
Fijn dat Jose en je moeder een aantal dagen bij je op bezoek zijn geweest ,het heeft je weer een beetje
thuis gevoel gegeven denken we (en natuurlijk fff bijpraten)
Wensen je nog een hele goede en fijne tij toe in KwaMbonambi
En kijken al weer uit naar je volgende blog
Groeten uit Bodegraven
Gerda en Hans
-
03 November 2014 - 22:35
Annemarie:
Leuk, weer een mooi verhaal!
Gaaf dat jij met je zus en je moeder zo hebt genoten. Wij zijn ook echte ZA fans en Hluwewe staat nog op ons verlanglijstje ;-)
Veel plezier en geniet ook van Kaapstad, dat is zo'n gave stad! (daar ga je ook nog naar toe toch?)
Veel plezier nog!
Groetjes Annemarie
-
04 November 2014 - 10:59
Tante Marry:
Al lezend komen de beelden die we opgedaan hebben in Zuid-Afrika weer tot leven. En heel begrijpelijk dat de wereld daar heel anders is. Je moeder smste dat de reis onvergetelijk was! Ik ben benieuwd naar hun verhalen daarover.
groetjes uit Holland,
oom Jochem en tante Marry -
04 November 2014 - 14:15
Simone:
Bedankt voor jullie reacties!
Ik ga inderdaad nog naar Kaapstad, Annemarie. We zullen daar in totaal 5 dagen zijn, heb er al zin in. En ja, Hluhluwe is echt een aanrader :)
xx -
04 November 2014 - 19:31
Gerard Wildeboer:
Simone,
Geweldig om je verhaal te lezen. Het geeft een mooie indruk van je allemaal meemaakt. We hebben voor je gezongen toen je jarig was maar eerlijk gezegd ben ik wel een beetje jaloers op je moeder en Jose dat zij daar ter plekke waren. En ja het zonnen.... -
05 November 2014 - 08:02
Betty:
Wat een bijzonder avontuur! Geniet nog van je tijd daar! Groetjes, Betty en de rest :) -
05 November 2014 - 20:45
Maartje:
Mooi geschreven!
Wat lijkt het me een heerlijk gevoel om het idee te hebben dat je daar daadwerkelijk een verschil zou kunnen maken. Wees maar trots op jezelf. Ik ben het in elk geval!
Enne, natuurlijk verrie nais om even lekker wat Hollands bezoek te ontvangen (én zeker op je verjaardag kan ik nu inmiddels uit ervaring bevestigen) ;)
Spaanse besos! X -
06 November 2014 - 14:52
Tante Grie:
Hoi Simone,
Eerst lukte het niet maar nu wel om een reactie te geven.Leuk om je reisverslagen te lezen. Al zijn wij er niet geweest je beschrijft het als een journaliste. Succes met je werkzaamheden.......
Groeten vanuit Holland van ons allen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
